|
Os Sendeiros de Foz
|
|
|
Camín Real de la Mesa Pola de Somiedo (Asturias) 22 de Xullo de 2007 Saída: 07:00 da mañán Duración aprox.: 4,15 h. Dificultade: Baixa |
|
Crónica As sete da mañá partimos de novo Os Sendeiros dende Foz, ollando para o ceo todo o grupo pois os augurios facíanos pensar que nalgún momento asomaría a choiva. O grupo compoñámolo 43 sendeiristas; neste viaxe uníasenos Amelia, unha nova socia madrileña, benvida. Segundo ían pasando os quilómetros, vimos que o tempo facíase aliado noso, as oito e media chegamos a Cudillero, facemos unha paradiña para desayunar no restaurante Lupa, ao mesmo tempo sorprendemos a nosa Ana cun doce para felicitarlle o seu cumpreanos. " Felicidades". Eu creo que se emocionou un pouquiño, ¿o, non? Entre sorrisos e bromas festexamos o cumpleanos e de novo todos no autobús cara a ruta. Pasamos polas vilas de Pravia, Belmonte e no pobo La Riera tomamos a estrada a esquerda que nos levará ao porto San Lorenzo, esta estrada e estreita e sinuosa, dende La Riera ao alto hai 11 Km., as vistas que íamos contemplando eran verdadeiramente impresionantes, Pobos cativos encaramados ás montañas como si foran pegados a elas. Así vamos subindo no autobús ata chegar ao alto de San Lorenzo ( 1394m) as once menos dez da mañán. No alto facía unha brisa fresca que apetecía poñer un pouco de abrigo no corpo. As once partimos ao carón da senda que partía dende o mesmo alto cunha entrada non moi fácil de dar con ela. A senda ten un chan de herba e terra que facilita o camiñar. Nada máis comezar xa ollamos as primeiras vacas, cabalos, con as súas crías, que facían unha fermosa postal no entorno natural que o rodea. Sigue a senda pola ladeira da Serra Verde toda ela cunhas fermosas e abundantes Xestas en flor, Cardos, panorámicas que impresionan ao grupo, prados cun verde especial, ben coidados, pobos colgado das cumes. O camiño e chan fácil de andar, que fai que nos deleitemos mellor do que temos diante dos ollos. Vamos disfrutando da camiñada, as doce facemos unha paradiña para repoñer forzas nun lugar paradisíaco e fermoso, despois do pequeno descanso, cando íamos a comezar de novo, veñen uns homes a cabalo que cando nos viron descabalgaron dos seus rocines e, sen dubidalo, Marisa fixo un pequeno paseo a cabalo demostrando as súas dotes de boa amazona, a verdade que nos deixou a todos atónitos.
Entre contos e contos vamos facendo camiño disfrutando da natureza que temos ao redor noso. Chegamos a un fermoso val chamado Llanu Fresqueru que nos leva a coller a esquerda do Picu Monegro unha pista de terra costa abaixo para achegarnos ao pobo da Bustariega, un dos pobos máis fermosos, ben conservados e descoñecidos de Somiedo. Este pobo tivo que ser fai moitos anos un burgo importante polo feito das dimensións das súas casas e as súas cortes, hórreos. Ten lavadoiro do ano 1923 en perfecto estado cun gran chorro de auga fría e cristalina; ao lado da capela encóntrase un Tilo, árbore centenario. As dúas chegamos e foi onde fixemos o xantar. Fómonos acomodando cada un onde podía e, entre grolo e grolo de viño, un cacho de chourizo, o de xamón, empanada, e demais manxares, o corpo ía collendo as calorías que tíñamos perdidas no camiño. As dúas e media damos por rematado o xantar, facemos a obrigada foto do grupo, e pés en pólvora e a seguir a ruta. Iste derradeiro tramo de catro quilómetros discorre por unha pista de asfalto en pequena costa abaixo que nos levará ao pobo de Valcárcel, un pobo máis pequeno que Bustariega, pero cunhas peculiaridades moi parecidas. Uns cambiamos os calcetíns, outros a camiseta e outros lavámonos a cara na fonte do pobo do ano 1913.
Unha vez todos arranchados, as tres e media, emprendemos o regreso a casa no autobús, por certo o chofer chapó, un artista do volante. Tíñamos pensado parar de novo en Cudillero. Con unn silencio sepulcral íamos todos derrotados nos asentos ata que alguén espertaba e avisaba da chegada ao restaurante Lupa, onde de novo íamos a festexar un cumpreanos de Ana, agora a invitación facíala ela a todo o grupo. Tomamos un bo cacho de tarta e cafés; caras cansadas pero alegría en todas elas. Os Sendeiros somos moi sufridos. Emprendemos a marcha e as sete e media chegamos a Foz. A ruta foi unha ledicia e o tempo espléndido para o seu disfrute. Ata a próxima |
