Benqueridos compañeiros/as senderistas, como cada ano tócame a min facer a crónica desta derradeira ruta do ano, e, a verdade, tería que empezar a falar dela antes deste día, pois puxemos en práctica unha nova iniciativa, íamos viaxar en tren, que emoción! E que incertidume, pois non sabíamos como iades aceptar a idea, sobre todo aqueles os que lles gusta a cama pola maña xa que saímos as 7.10 da mañá .Pero a nosa sorpresa foi que cando nos demos conta, no tren non iba haber problemas, pero o Restaurante ibase quedar pequeno, xa que vamos subir o tren 59 persoas dispostas a pasar un bo día.

Vou sumerxirme no propio día, porque outro dos nosos medos era perder o tren, de feito todos chegamos con casi 10 minutos de adianto, e...”ahí ven”.. Subimos todos en tropel, xa cada un no seu asento, empezamos a conversar cós xoves que regresan de pasar unha noite de festa, e sorprendidos de ver tantas persoas de cor verde, ata queren unha copia da folla da ruta que vou repartindo, e”adicada”, nada menos.

E, así, risa a risa, o tren vai avanzando, fóra o tempo non presaxia nada bo,de súpeto algo nos fai dar un salto no asento, tranquilos, xa ven o revisor, non pasa nada, é un tronco na vía. Avanzamos lentamente, pero ainda así a todos se nos fai unha viaxe moi curta, pois ainda casi sen amencer xa chegamos a Espasante, punto de inicio do noso percorrido.

Cando baixamos do tren amenaza con chover e parapetados de chuvasqueiro e paraguas, botamos andar cara a praia de San Antón. Dende aquí vamos ter dous tramos complicados, primeiro unha pequena subida, que non é pronunciada, pero si moi malo o acceso, pero foi ascendéndose sen problema. Agora queda o máis difícil, unha baixada empinada, con o chan resbaladizo, menos mal que temos unha corda para agarrarnos e facer firme. Teño que recoñecer que me aproveitei da situación de baixar a primeira e así poder plasmar en foto esa cadena humana que formamos pola corda abaixo, o gracioso foi que o final máis dunha acabou bicando a area da praia Eirón, esta anécdota xa está gardada na nosa páxina web para ter un bo recordo, pois se mirades as fotos veredes como sacades a mesma conclusión ca min, facemos un gran equipo!

Aquí aproveitamos para facer a foto de grupo, pois hai unha boa panorámica dos Aguillóns de Cariño ás nosas costas.

A ruta discorre sen máis contratempos, o tempo está o noso favor, hai unha boa temperatura, e a xente ven moi animada charlando, rindo e como non, disfrutando das marabillosas vistas dos cantís e praias que vamos atopando o noso paso.

Xa na zona do bosque, rodeados dunha arboleda de piñeiros, doume conta que o Concello de Ortigueira, tivo a amabilidade de vir rozarnos o camiño, pois afectivamente cando viñemos recoñecer a ruta, había moita maleza e toxo, pero non tivemos máis que anunciarlles a intención de facer a ruta e foron limpala, o cal lles temos que agradecer e recoñecer.

Facemos o último tramo por un camiño ancho e con bastante lama, pero así e todo sempre atopamos un oco para descansar e compartir un cachiño de chocolate, unha froita, ou uns froitos secos.

Preto da unha da tarde, divisamos o pobo de Loiba, e o Restaurante O Galeón, punto final do noso andareiro, aquí tamén nos esperan dous amigos máis, Antonio Núñez e Celia, que aínda que non poideron vir camiñar quixeron compartir este xantar cos Sendeiros, e mentres esperamos que nos sirvan o xantar comentamos as incidencias do día.

Xa todos no comedor, e non sen contratempos, pois a dona xa nos dixo que iamos estar como”sardiñas”, tres dos nosos compañeiros foron para outra mesa para estar máis cómodos, eso si, a hora do café sentáronse con nós, para compartir unha copa de champagne e brindar todos xuntos polas festas, polo vindeiro ano e polos Sendeiros, que como dixo o noso presidente, a quen, por certo, démoslle unha pequena sorpresa, unha tarta de cumple, con canción e todo, creo que ata se emocionou tanto que non sabía que decirnos, pero o que iba, el dixo que senón fora pola vosa axuda, colaboración e confianza Os Sendeiros non existiríamos, así que en nome da Asociación e no meu propio, moitas grazas por acompañarnos en cada ruta, por facer que cada domingo de ruta sexa diferente, por darnos tanto apoio e tanto cariño, e tamén ánimo e ilusión para seguir adiante e para preparar cada novo andareiro coa mesma ilusión como se fose o primeiro.

Desexo que teñades unhas Felices Festas,que o vindeiro ano 2010 veña cheo de saúde para todos/as,para que esta gran familia que somos Os sendeiros teñamos unha longa e fructífera vida.

Unha aperta da vosa compañeira e amiga

Ana