Crónica
Por fin as dúbidas que tiñamos os días anteriores de
tormenta sí, tormenta non, quedaron en nada cando nos levantamos da cama
e o ceo decíanos que íamos a ter un bó día.
As seis e media da mañán somos 37 sendeiros os que
partimos a terras do Bierzo. O días estaba con néboas e boa temperatura,
e como sempre o bon humor tamén o había. Esta vez o chófer que nos
levaba era Luís Nuñez, o gran gardameta do C.D. FOZ na década
dos oitenta.
Según íamos polo interior da provincia continuaba a
néboa e incluso na autovía A-6, na altura de Lugo, comeza unha choiva
fina que nos fixo poñer alerta a todos; pero só foi unha falsa alarma
pois nada máis pasar o alto de Pedrafita o ceo estaba completamente
despexado cun sol radiante que se mantuvo todo o día. As oito e media
facemos unha paradiña en Valcarce para tomar café, comprar pan,
bocadillos, etc.
Retomamos o camiño e recreámonos con a campiña que
tíñamos diante: extensións de viñedos,
cerdeiras a rebosar de cereixas,
manciñeiras, toda unha beleza dunha paisaxe chan que nos achega a
Ponferrada. Cruzamos a cidade, tomando na salida a estrada en dirección a
San Cristobal de Valdueza, punto de partida da ruta. Para chegar a este
pobo a estrada faise un tanto estreita para o autobús, principalmente ó
paso por Los Barrios, que pasamos casi tocando as belas balconadas das
suas casas adornadas con xeranios roxos, cunhas hortas ben coidadas, e
cereixas e máis cereixas, algun Sendeiro púxose as botas.
As dez chegamos e somos recibidos a entrada do pobo por un
Teixo, arbore milenario, atópanse os poucos que quedan ó lado de algunha
capela. Con as mochilas ó lombo emprendemos a marcha ó final do pobo,
tomando unha pista de terra a dereita en baixada suave, ó borde da
ladeira que nos fai que vexamos unhas fermosas vistas da espectacular
paisaxe que temos diante, pobos cativos coas suas casiñas de pedras,
metidos dentro dunha frondosa vexetación que ten todo o val. Así vamos
facedo o camiño ate chegar despois dunha hora ó pobo emblemático por
excelencia de Peñalba de
Santiago. Un señor do lugar comentóunos que
foi uns dos primeiros declarados Patrimonio Nacional, fora nomeado na
época da última república.
Fumos dando un paseo polos seus rincóns disfrutando
de toda a sua beleza: ruas pequenas e estreitas, adoquinadas, coas as
casas de pedra con bellos balcons de madeira, todas restauradas, e no
medio álzase a igrexa do século X de estilo mozárabe, cun altar con a
figura de San Genadio e outro con Santiago o Pelegrin. Esta última figura
é singular e posiblemente nunca vista noutro lugar. Ten este monumento
outra peculiaridade: o campanario está separado da parte principal.
|