Crónica
Unha vez máis Os Sendeiros saen de ruta. A saída, coma sempre, diante do Concello ás sete e media da mañanciña. Cun mínimo retraso de 10 minutos, o autobús colle cara a Asturias. Preto de Avilés facemos unha parada, para tomar un café mañaneiro, e, para algún, o primeiro, porque as présas para saír non deran tempo a tomar nada na casa.
Continuamos camiño. Pasamos por
Oviedo e Trubia e seguimos ata
chegar a pouco máis o menos dun
quilómetro de Pedroveya (ou
Pedruveya, como poñía nun deses
carteis que aparecen tachados e
rescritos en tantas estradas),
no concello de Santo Adriano. A
estreitez da estrada e as curvas
moi pronunciadas obrigan a
deixar o autobús un pouco lonxe
do inicio da ruta. Subimos unha
costa, atravesamos o pobo e,
despois doutra costa, chegamos a
igrexa de San Antonio. Aí comeza
a ruta. Ímola facer basicamente
costa abaixo, para rematala na
área recreativa de Las Xanas.
Non son moitos quilómetros,
pero, polas información que
temos é unha impresionante ruta,
tanto que é coñecida como o
pequeno Cares. Son arredor das
once da mañá; unha mañá
fresquiña, pero, por sorte, non
parece que vaia chover.
A pouco de empezar, atravesamos un bosque de faias. Axúdanos a salvar o baixada unha larga ringleira de escaleiras que cansan as pernas non pola cantidade, senón pola altura dos escalóns. Rematados estes, a ruta faise máis sinxela: so atopamos una costa curta pero mois costenta. Imos, coma sempre, distanciándonos: hai quen anda ben e hai que, coma min, colle a ruta máis tranquilamente, porque as pernas non dan para máis. Iso fai que nos retrasemos e, por iso, cerquiña dun muíño fíxose una primeira re-agrupación dos camiñantes. Cruzamos unha pequena ponte e entramos na parte máis espectacular da ruta: o Desfiladeiro de las Xanas. O río é pequeno, pero leva tanta forza que explica que as rochas calcarias foran desgastadas ata chegar a ter uns oitenta metros de profundidade. Pasamos pequenas fervenzas, seguidas de tramos máis tranquilos. Nalgunha zona, o camiño é tan estreito, e pasa tan pegado polo lado e por riba da cabeza, que hai cordas de seguridade para aqueles que teñan algo de medo á altura.
Tamén cruzamos
algún tramo onde a pedra está
foradada e da lugar a pequenos
tuneis. Xa cerca do final do
desfiladeiro, dende o alto, vese,
aló, moito no fondo, un especie
de branco intermitente: é o río
que salta entre as penas; unha
auténtica marabilla natural; non
é estraño que esta ruta sexa
Monumento Natural dende o ano
2002 Nun tramo máis despexado
pola dereita, temos de fondo o
monte e aló arriba vemos
destacar contra o ceo a silueta
dunha cabra salvaxe.Foi un
momento moi bonito. A pouco
vemos clarear, aló no fondo á
esquerda, as casiñas do noso
primeiro destino. Chegamos ó
final dunha ruta corta pero
encantadora (foron, en total,
uns 5 quilómetros). Na área de
Las Xanas fixemos o
reagrupamento co fin de tomar un
bocado e coller forzas para
continuar o noso andar,
completando a ruta con outros,
máis ou menos, 5 quilómetros da
Senda del Oso. Esta é unha ruta
de longo recorrido, pero nós
fixemos só o tramo hasta Proaza.
Pasa entre casas primeiro, e
despois bordea o cercado onde
están os osos en semicautividade.
Puidemos ver tres deles: un no
monte á nosa esquerda, e dous no
cercado da dereita; un deles,
máis pequeno, tiña unha graciosa
cara blanquecina.
O día portouse ben; unha vez
pasadas as dúas primeiras horas,
bastante fresquiñas, puidemos
andar con tranquilidade. So
tivemos unha pouquiña de auga
cando xa estabamos a punto de
rematar a ruta, no tramo final
da Senda del Oso, especialmente
os que iamos algo retrasados,
que nos colleu cando xa
estabamos entrando en Proaza.
Chegamos
ó pobo con ganas de tomar unha
cervexa e despois o xantar.
Había a escoller: de primeiro,
pote asturiano ou ensalada
tibia; de segundo, carne asada
ou cordeiro; e de sobremesa,
arroz con leite ou flan. A
maioría escolleu de primeiro
prato o típico pote asturiano, y
de sobremesa o non menos típico
arroz con leite. Para rematar o
café ou a infusión que cada un
elexía. O que quedou con fame
foi porque quixo, xa que o
xantar foi abondoso.
Sobre as catro e media subimos ó
autobús para regresar a Foz,
onde chegamos, sen parar, sobre
ás sete menos cuarto.
Foi un bo día de sendeirismo, no
que compartimos ruta e
camaradería.
A próxima ruta dos Sendeiros
será por terras portuguesas, no
mes de maio. Pero en abril
haberá un encontro na Terra Chá.
Ata entón, aburiño, amigos.
Carmen Beltrán