Crónica
Xa o tempo volveu a darnos a lata, eran
as nove cando me levantei e chovía a mares, ¡¡¡ xa estaba armada!!! ,
chamo a Zamora e pregúntolle ¿que facemos? E, contéstame, que hai que ir
para arriba, vale logo, lle contesto, non pasan tres minutos e Ana ao
teléfono: como chove meu fillo, ¡¡ haberá que cambiar o sitio da “Sardiñada”!!,
ela coma sempre xa tiña algunha solución, Vamos para miña casa ou para o
Bahia nunha carpa que hai alí.
Saín da casa para encontrarme con Zamora
e tomar un café. Fomos a buscar o camión que sempre moi amable nos deixa
Paquito no
Almacén Bahia, cargado con seus taboleiros, cadeiras e tamén
dous sacos de carbón e saímos ao encontro de Suso que nos estaba
agardando no peirao para coller os asadores, algo de leña e as sardiñas
que sempre a súa familia nos dona. O ceo estaba todo encapotado e o
barruzo non paraba, pero Suso como bo mariñeiro dicía que ía a parar de
chover, e sen máis collemos os bártulos e para O Santo.
Chegamos a área recreativa e xa
estaba esperando Mariano e Isabel os máis madrugadores, a mesma canción
¡¡isto non para!! ¡¡vaia molladura que vamos a coller!! Nun momento
parou de barruzar e xa nos animamos un pouco, aínda así Maruja, a muller
de Álvaro, ofreceu a súa casa de Palmiz para facer a xuntanza, coma
xente coma estas merece a pena traballar pero non fixo falla. A choiva
parou e o grupo de 60 persoas comezou a camiñada. Saíron do Santo cara
ao
Pico da Lebre e a dereita colleron a pista que os achega a canteira
para seguir cara a Santa Cilla e tomar na Cruz do Lobo a pista que vai a
Vilela cruzando por os poucos pinares da zoa que quedan, costa abaixo
pasando á beira de casa Lelle. Rodea a súa finca unha variedade de
hortensias verdadeiramente preciosas, vamos baixando ata San Martiño coa
súa
basílica maxestosa, e a partir de aquí a choiva fai de novo a súa
presenza para fastidiar o paseo, xa o tomamos con humor e seguimos cara
ao Santo chegando a redor das dúas a tarde.
Con este son dous anos que se unen
a nosoutros un
matrimonio de Madrid cos seus pícaros que un aínda vai en
cadeira de bebé case que todo o tramo, un dez para eles. Os que quedamos
na área recreativa xa non sabíamos que facer puxemos os taboleiros e
máis as cadeiras no quiosco da música, ¡¡¡Que non collemos!!, ¡¡¡que si
collemos!!, e a verdade que os metros do quiosco son os que son, e
sentados non collemos os 74 comensais que íamos a participar no xantar.
Sacamos todo cadeiras, taboleiros, e como non chovía armamos fora. No
momento de rematar a obra volta a choiva, ao final decidimos meternos no
quiosco sen cadeiras e así todos de pe fomos dando conta das sardiñas
moi ben asadas por Suso (e un artista) axudado por Luís, Zamora e máis
tarde por Ana.
Fomos collendo unha e outra e outra,
acompañámolas cun bolo preñao, un bo viño, de postre pastelón de mazá,
café e chupito de herbas e de café. O café merece un capitulo aparte:
foi feito polo mestre de cociña David Méndez, todo un ritual onde os
haxa: “café de Pote“ impresionante David, hai que repetilo máis veces.
Cánticos, sentido do humor, charlas, en
fin que entre tanto jolgorio ata houbo que facer a unha socia o boca a
boca por perder o coñecemento polo o que estaba acontecendo, os
primeiros auxilios saíron perfectos, ¡¡quedou nova!!
Ao redor das cinco da tarde
recollemos toda a ferramenta, e uns andando e outros no coche fomos para
as nosas casas, un pouco mollados pero seguros de pasar unhas fermosas
horas en harmonía, que é do que se trata.
Bueno amigos non sei que máis contar,
sería para escribir un libro.
Un saúdo e vémonos nas illas Ons.
José Luis
|