Crónica
Ainda é noite cando nos subimos o bús, pero si algo nos caracteriza Os Sendeiros é o noso espíritu de camiñantes, e sempre vamos coa mesma alegría, aínda que sexa co madrugón que fixemos hoxe. Algún intenta dormir, pero é imposible, non calamos de falar, contar historias, en resumo, ponernos o día dos acontecementos do pobo dende o andareiro anterior, xa que moitos non se ven máis que cando vamos andar.
En Monterroso facemos unha
parada para almorzar e nada máis
chegar á cafetería a nosa
sorpresa é que non hai luz, xa
que debido a tormenta de vento
houbo un corte no suministro
eléctrico, pero ten solución e
preparáronnos un café de pota
delicioso, eso si, acompañado de
madalenas e bizcoito.
Xa de novo en ruta, observamos o
ceo porque amenaza con chover,
todos pensamos que cando pare o
vento choverá e non nos
equivocamos, xusto cando o bús
nos deixa a carón da Igrexa de
Pazos, cae un ”mar de auga”
Armamos un zaratán para sair do
bús, porque temos que
enfundarnos nos nosos traxes de
auga, chuvasqueiros, gorros e
paraguas, aínda que estes non
nos valen de moito, xa que é
tanto o vento que temos que
facer verdadeiros esforzos para
que non nos volen tamén.
Pero, grazas a Deus, esto pouco
dura, xa que o pouco de votar
andar, xusto cando chegamos o
mirador a choiva desaparece e
queda unha boa maña.
Dende aquí temos unha fermosa
vista dos Ríos Toxa e Deza, e o
noso sendeiro descorre por
bosques de carballos, pinos,
castiñeiros e moitos érbedos.
De repente xa nos atopamos coa
impresionante Fervenza do Toxa,
con unha altura de 60 metros,
que nos deixa a todos mudos ante
o paraxe tan natural que rodea
este entorno, é un lugar
inesquecible, fermoso, e despois
de sacar unha foto de grupo,
facemos un pequeño reagrupamento
para reponer forzas.
Despois desta parada, seguimos a
nosa marcha, por un entorno
dunha vexetación verde e
natural, e vestixios do pasado
como o arco romano da Praia
fluvial de A Carisa.
Na Ponte Medieval do Demo,
cruzamonos cos nosos compañeiros
“Pasada das Cabras” de Burela,
que fan a ruta o sentido inverso
ca nós, despois dos habituais
saúdos, seguimos o camiño e sen
darnos conta chegamos o final do
percorrido no Mosteiro de
Carboeiro, un lugar especial e a
persoa que ejerce de guía
ofrecese para facernos unha
explicación deste lugar, símbolo
oxival de Galicia construido por
discípulos do Mestre Mateo.
Subimos o bus para acercarnos a
Silleda e disfrutar dun bo
xantar, e sen dúbida asi foi, xa
que a comida foi excelente e
todo elo regado dunha boa
armonía e compañerismo.
Asi rematou este andareiro,
aínda que o pronóstico non era
bo, foi un explendido día,
seguro que xa estamos pensando
no seguinte.
Unha aperta para todos e o noso
agradecemento por compartir con
nós estes 78 andareiros que
levamos feitos a Asociación Os
Sendeiros.
OS SENDEIROS